Średniowiecznix

Dziś przypada szczególna dla mnie rocznica. 28 lutego 1155 roku na świat przyszedł drugi syn Eleonory Akwitańskiej i Henryka II Plantageneta, Henryk, który do historii miał przejść jako "Młody Król''. Tak się składa, że od 12 lat prowadzę o nim blog, który znajdziecie pod tym  adresem . Co roku z okazji urodzin króla przygotowuję coś specjalnego. W tym roku opowiadałam o okolicznościach jego narodzin  na stronie historyczki Susan Abernethy. Serdecznie dziękuję za zaproszenie! Poza tym przeprowadziłam małe badanie wśród przyjaciół, prosząc ich o dokończenie zdania: Kiedy słyszę "Henryk Młody Król", pierwsze co przychodzi mi na myśl, to...  Jeśli jesteście ciekawi jak odpowiedzieli moi goście, zapraszam na  mojego bloga .                           Koronacja Henryka na króla Anglii, za Becket Leaves, ok. 1230 Poza tym dziękuję redaktorowi naczelnemu  Medievalists.net  za wsparcie mnie w dzisiejs...

Kilka dni temu przeczytałam o śmierci Prof. Martina Aurella. Wybitny mediewista znany przede wszystkim ze swych wnikliwych analiz historii Imperium Andegaweńskiego zmarł nagle, w nocy z 7 na 8 lutego. 9 lutego miał spotkać się z czytelnikami w Angers, by opowiedzieć o swojej najnowszej biografii Eleonory Akwitańskiej, niestety, do spotkania nie doszło.  Pamiętam jak niepocieszona byłam w 2021 roku, kiedy nie mogłam wysłuchać wykładów Pana Profesora na Uniwersytecie Szczecińskim. Wówczas także mówił o Eleonorze Akwitańskiej, miskoncepcjach i mitach narosłych wokół jej osoby; ale również o małżeństwach mieszanych, chrześcijańsko-muzułmańskich; i o roli miecza w życiu średniowiecznej arystokracji. Nie mogąc wysłuchać go na żywo, powetowałam to sobie wielokrotnie słuchając online.  Był niezwykle aktywnym wykładowcą i płodnym pisarzem, ale o tym wszystkich napisałam na łamach  Medievalists.net , w kilku upamiętniających go słowach.  Professor Martin Aurell. Obituary Zamie...

Wpis spontaniczny i natury osobistej :) Z zasady nie obchodzę Halloween, Walentynek, Dnia Pizzy, i innych nowomodnych świąt. Dlaczego? Bo to nie nasza tradycja? Tak, tak, ale przede wszystkim, bo znam fajniejsze okazje do świętowania. Dlatego też zwykle z pobłażliwym uśmiechem spoglądam na tych, którzy przykładają do wymienionych dni jakąś szczególną wagę... a raczej spoglądałam (czas przeszły), bo muszę przyznać, że od dwóch lat uśmiech nie jest już tak pobłażliwy. Jest za to mocno głupawy. Co zadecydowało o tej dość wyraźnej zmianie? Chyba to, że już drugi rok z rzędu, punkt 8.00 rano, w Walentynki witam listonosza poczty kwiatowej, który uroczyście wręcza mi walentynkowy bukiet. Bukiet ten jest dopełnieniem walentynkowego prezentu, który odbieram dzień lub dwa wcześniej. I za każdym razem, gdy przychodzi mi go rozpakować, przemyka mi przez myśl: fajnie jest mieć chłopaka Amerykanina o włoskich korzeniach na stałe zamieszkałego w UK, który specjalnie dla ciebie przeczesze tamtejsze a...

29 stycznia 1415 roku ulice Konstancji zaroiły się od gapiów... Do miasta wjeżdżała polska delegacja i najwyraźniej było na co popatrzeć. Orszak samego Zawiszy Czarnego liczył dwadzieścia-cztery konie. Sulimczyk wywarł takie wrażenie, że jako jedyny z naszych został wymieniony z imienia przez Ulricha von Richental, naocznego świadka wydarzeń, w słynnej kronice. Oczywiście wystąpienia pozostałych członków delegacji również nie przeszły bez echa, o czym opowiadałam w ramach projektu Historia Poszukaj pod patronatem Narodowego Instytutu Muzeów . Przy okazji pracy nad artykułem poznałam naszego Zawiszę od nieco mniej znanej strony. Nie wiedziałam, na przykład, że był takim modnisiem i strojnisiem! Specjalnie na wyjazd na obrady przygotował sobie aż dwie kreacje, którymi zadziwił szacowne grono. Główną ich ozdobą były pęki strusich piór farbowanych na różne kolory. Sulimczyk musiał przykuwać nimi ogólną uwagę, również ''na mieście'', gdy opuszczał dom Konrada Ruhena przy u...

W ostatnim czasie, na łamach  Medievalists.net miałam okazję opowiedzieć o modzie, która opanowała średniowieczną Europę, a której odrodzenie miało miejsce w XIX wieku za sprawą Wagnera i jego słynnej opery. W moim niedużym artykule skupiłam się na krajach niemieckojęzycznych, których książęce i rycerskie rody panujące obrały sobie za cel udowodnienie swego pochodzenia od Rycerza z Łabędziem, sprawcy całego modowego zamieszania. Jego popularność stale wzrastała dzięki Gotfrydowi z Bouillon, a w krajach niemieckojęzycznych dzięki Wolframowi von Esenbach, który wzbogacił romanse arturiańskie Chretiena de Troyes o nowego rycerza, syna Parsifala, Lohengrina. To właśnie Lohengrin stał się Rycerzem z Łabędziem, w którym rody panujące Brabancji, Kliwii i Brandenburgii upatrywały swego słynnego przodka. O początkach łabędziej mody na dworach Europy, głównie w dzisiejszych Niemczech i Holandii przeczytacie w moim najnowszym artykule. Zapraszam do lektury!  The Swan Knight and His Medi...

W listopadzie 1335 roku doszło do spotkania na szczycie między Kazimierzem Wielkim, Janem Luksemburskim i Karolem Robertem w Wyszehradzie. Rozmowy trwały do  końca miesiąca i były satysfakcjonujące zwłaszcza dla strony polskiej. Kazimierz zyskiwał to, na czym najbardziej mu zależało. Wykupił od Jana Luksemburskiego jego prawo do korony polskiej. Za cenę 20 000 groszy praskich król Czech zrzekł się tytułu króla polskiego i wszelkich związanych z tym pretensji. Jeszcze przed zakończeniem obrad Kazimierz, częściowo zapożyczywszy się u Karola, wypłacił Janowi całą kwotę. Radzono również w innych dla niego kluczowych kwestiach, w sprawie Pomorza i Kujaw. W praktyce Kazimierz tracił Pomorze, ale zyskiwał na powrót ziemię dobrzyńską i kujawską, oraz odroczenie wojny z Zakonem i Czechami, na prowadzenie której nie mógł sobie pozwolić. Na mocy wyroku wydanego przez Karola i Jana 26 listopada Krzyżacy otrzymywali od Kazimierza Pomorze w formie darowizny, w zamian za co mieli zwrócić wymienio...