Średniowiecznix

29 stycznia 1415 roku ulice Konstancji zaroiły się od gapiów... Do miasta wjeżdżała polska delegacja i najwyraźniej było na co popatrzeć. Orszak samego Zawiszy Czarnego liczył dwadzieścia-cztery konie. Sulimczyk wywarł takie wrażenie, że jako jedyny z naszych został wymieniony z imienia przez Ulricha von Richental, naocznego świadka wydarzeń, w słynnej kronice. Oczywiście wystąpienia pozostałych członków delegacji również nie przeszły bez echa, o czym opowiadaliśmy w ramach projektu Historia Poszukaj pod patronatem Narodowego Instytutu Muzeów . Przy okazji pracy nad artykułem poznaliśmy naszego Zawiszę od nieco mniej znanej strony. Nie wiedzieliśmy, że był takim modnisiem i strojnisiem! Specjalnie na wyjazd na obrady przygotował sobie aż dwie kreacje, którymi zadziwił szacowne grono. Główną ich ozdobą były pęki strusich piór farbowanych na różne kolory. Sulimczyk musiał przykuwać nimi ogólną uwagę, również ''na mieście'', gdy opuszczał dom Konrada Ruhena przy ulicy św...

W ostatnim czasie, na łamach  Medievalists.net miałam okazję opowiedzieć o modzie, która opanowała średniowieczną Europę, a której odrodzenie miało miejsce w XIX wieku za sprawą Wagnera i jego słynnej opery. W moim niedużym artykule skupiłam się na krajach niemieckojęzycznych, których książęce i rycerskie rody panujące obrały sobie za cel udowodnienie swego pochodzenia od Rycerza z Łabędziem, sprawcy całego modowego zamieszania. Jego popularność stale wzrastała dzięki Gotfrydowi z Bouillon, a w krajach niemieckojęzycznych dzięki Wolframowi von Esenbach, który wzbogacił romanse arturiańskie Chretiena de Troyes o nowego rycerza, syna Parsifala, Lohengrina. To właśnie Lohengrin stał się Rycerzem z Łabędziem, w którym rody panujące Brabancji, Kliwii i Brandenburgii upatrywały swego słynnego przodka. O początkach łabędziej mody na dworach Europy, głównie w dzisiejszych Niemczech i Holandii przeczytacie w moim najnowszym artykule. Zapraszam do lektury!  The Swan Knight and His Medi...

Dziś, tj. 1 grudnia przypada rocznica  śmierci Henryka I, króla Anglii (1100-1135). Henryk zmarł po 35 latach panowania, owiany sławą wybitnego choć czasem bezwzględnego władcy. Niestety jego śmierć pogrążyła królestwo na dziewiętnaście długich lat w wojnie domowej. Po 35-letnim okresie dobrobytu, prawnych i administracyjnych reform, które zapewniły jego poddanym pokój, anarchia, która zapanowała zarówno w Anglii jak i w jego kontynentalnych posiadłościach, kazała kronikarzom odnotować, iż był to czas, gdy "Chrystus i jego święci zasnęli" nad Anglią. Przypominamy nasz wpis sprzed kilku lat...                                     XIII-wieczna podobizna Henryka I (źródło: Wikipedia) Henryk I zmarł w  Lyons-la-Forêt,  w jednej ze swych rezydencji w Normandii, w której często zatrzymywał się na czas polowań. Jak donosił Henryk z Huntingdon: Król hojnie częstował się minogami, w których gu...

W listopadzie 1335 roku doszło do spotkania na szczycie między Kazimierzem Wielkim, Janem Luksemburskim i Karolem Robertem w Wyszehradzie. Rozmowy trwały do  końca miesiąca i były satysfakcjonujące zwłaszcza dla strony polskiej. Kazimierz zyskiwał to, na czym najbardziej mu zależało. Wykupił od Jana Luksemburskiego jego prawo do korony polskiej. Za cenę 20 000 groszy praskich król Czech zrzekł się tytułu króla polskiego i wszelkich związanych z tym pretensji. Jeszcze przed zakończeniem obrad Kazimierz, częściowo zapożyczywszy się u Karola, wypłacił Janowi całą kwotę. Radzono również w innych dla niego kluczowych kwestiach, w sprawie Pomorza i Kujaw. W praktyce Kazimierz tracił Pomorze, ale zyskiwał na powrót ziemię dobrzyńską i kujawską, oraz odroczenie wojny z Zakonem i Czechami, na prowadzenie której nie mógł sobie pozwolić. Na mocy wyroku wydanego przez Karola i Jana 26 listopada Krzyżacy otrzymywali od Kazimierza Pomorze w formie darowizny, w zamian za co mieli zwrócić wymienio...

Dziękuję Sharon Bennett Connelly, angielskiej mediewistce, prywatnie mojej przyjaciółce za - kolejne już - zaproszenie na jej autorską stronę History the Interesting Bits , na której miałam przyjemność gościć 2 listopada, by opowiedzieć o czterech niezwykłych kobietach z mojej części Europy. Mowa o czterech prawnuczkach Władyslawa Łokietka, z których dwie zostały cesarzowymi rzymskimi, dwie królami, a jedna świętą Kościoła katolickiego. Mimo że zmarły młodo, zdążyły bardzo żywo zapisać się w pamięci współczesnych. Ja dzisiaj chciałabym przypomnieć o nich potomnym.  Anna Świdnicka, Elżbieta Pomorska, Maria Andegaweńska i Jadwiga Andegaweńska... to one stały się bohaterkami mojego gościnnego wpisu. W celu bliższego ich poznania odsyłam Was na stronę Sharon . Empresses, Saints and Female-Kings: The Four Great-Granddaughters of King Ladislaus the Elbow-High The night of 19 May 1365 saw a young girl leaving Pisa on horseback. With her hair loose, clad only in her nightgown she was gallo...

W maju br., na specjalne zamówienie Susan Abernethy, amerykańskiej historyczki, autorki popularnej strony poświęconej historii ( The Freelance History Writer ) i równie popularnej strony poświęconej średniowieczu (Medieval History Lovers) napisałam artykuł o naszej królowej Jadwidze. Z pewnością zaraz posypią się słowa krytyki... na moją głowę... W końcu powinnam tytułować Jadwigę ''królem'', na którego została koronowana... ja jednak pozwolę sobie przypomnieć, że sama Jadwiga posługiwała się, czy to podpisując oficjalne pisma, czy to w korespondencji, tradycyjną tytulaturą i występowała jako ''regina'', nie jako ''rex''.  Tak czy inaczej, zamówienie zrealizowałam, artykuł napisałam, został opublikowany 30 sierpnia. Mam nadzieję, że zadaniu podołałam i że przyczyniłam się choć w drobnym stopniu do popularyzowania historii Polski poza granicami kraju (co zawsze jest moim celem).  Jadwiga w mojej pracy miała być z założenia kobietą z krwi i...

Razem przemierzali Europę w poszukiwaniu rycerskiego zajęcia, razem posłowali na zagranicznych dworach, razem wzięli udział w wyprawie wojennej do Bośni, a jednak to Zawiszę Czarnego zapamiętała historia jako największego z rycerzy i wzór cnót rycerskich. Jego krewniak i imiennik, Zawisza Czerwony, od zawsze pozostawał nieco w cieniu, wspominany jedynie przy okazji misji specjalnej powierzonej mu przez młodziutką Jadwigę Andegaweńską. Misji, z której - jeśli wierzyć Długoszowi - wywiązał się był znakomicie: Jadwiga wysyła potajemnie posła, zaufanego dworzanina Zawiszę z Oleśnicy, na spotkanie z księciem Jagiełłą, by go oglądnął, jego urodę i postawę, by wrócił jak najszybciej i opowiedział dokładnie o jego urodzie, sylwetce i obyczajach i by się wystrzegał przyjmowania jakiegoś podarunku od księcia Jagiełły.                 Zbroja rycerska, Włochy. XV w. Fot. Metropolitan Museum of Arts, Nowy Jork  Tu następuje dalsza relacja, z której w...