Średniowiecznix

Jeden ze swych styczniowych postów poświęciłam wnukom Henryka II Plantageneta i jego małżonki Eleonory Akwitańskiej, oczywiście tym o imieniu "Henryk". Przedstawiłam w nim dwóch z nich: króla Anglii Henryka III (1207-1272) oraz hrabiego-palatyna Nadrenii, Heinricha (1173-1227), po mieczu z dynastii Welfów. Zachęcam do przypomnienia sobie podstawowych faktów o tych jakże barwnych postaciach  tutaj . Dzisiaj natomiast, nawiązując do niedawno obchodzonej rocznicy urodzin najmłodszego z wnuków królewskiej pary, Enrique I, króla Kastylii, pragnę przybliżyć sylwetki dwóch kolejnych. Enrique  (1204-1217) przyszedł na świat 14 kwietnia 1204, dokładnie trzynaście dni po śmierci swojej babki Eleonory (zm. 1 kwietnia 1204) jako najmłodszy syn króla Kastylii Alfonsa VIII Szlachetnego i Eleonory (która w ojczyźnie męża przyjęła odpowiednik swojego imienia i nazywana była Leonor), drugiej pod względem starszeństwa córki angielskiej pary królewskiej. Rodzice Enrique zmarli krótko p

Dziś kilka wiadomości "henrykowych", zarówno tych złych, jak i dobrych. Pozwolę sobie zacząć od tych pierwszych: 6 kwietnia obchodziliśmy rocznicę śmierci syna Henryka II Plantageneta (1133-1189), Ryszarda I Lwie Serce (1157-1199), c złowieka, który już za życia stał się legendą. Król-krzyżowiec zmarł 6 kwietnia 1199 r. w wyniku rany od kuszy otrzymanej w lewy bark 12 dni wcześniej, podczas oblężenia zamku Chalus-Chabrol. Od 1170 roku książę Akwitanii, po śmierci starszego brata Henryka Młodego (zm. 11 czerwca 1183) i ojca Henryka II Plantageneta (zm. 6 lipca 1189), koronowany na króla Anglii. Zasłynął przede wszystkim jako jeden z przywódców III krucjaty. Wczoraj z kolei obchodziliśmy rocznicę bitwy pod Legnicą. 9 kwietnia 1241 książę Henryk II Pobożny (ur. 1196/1207) poniósł śmierć w starciu z Mongołami. O wydarzeniu tym możemy przeczytać w fascynującym wywiadzie z profesorem Jerzym Maroniem z Uniwersytetu Wrocławskiego. Przeczytać i zweryfikować informacje na

Kilka słów dla upamiętnienia jednej z najważniejszych i najbarwniejszych postaci XII wieku. 1 kwietnia 1204 roku średniowieczna Europa pożegnała kobietę niezwykłą, królową kolejno Francji i Anglii, która dożyła, jak na tamte czasy, sędziwego wieku 80 lat i zmarła przeżywszy obu małżonków i prawie wszystkie ze swych dziesięciorga dzieci. Eleonora Akwitańska (ur. 1124), bo o niej mowa, doczekała się już tak licznych biografii, artykułów i rozpraw naukowych, iż trudno napisać o niej jeszcze coś odkrywczego. Jednak, z drugiej strony, wokół jej osoby narosło wiele mitów z czym wiąże się konieczność podejmowania kolejnych prób rozprawienia się z nimi i dotarcia jak najbliżej prawdy. To właśnie czyni - myślę, że z powodzeniem - Michael R. Evans w swej najnowszej książce - biografii królowej zatytułowanej Inventing Eleanor .   Pierwszym mężem Eleonory był król Francji Ludwik VII (ur. 1120), któremu w przeciągu 15 lat małżeństwa dała dwie córki, Marię (ur. 1145), przyszłą hrabinę Sza