Średniowiecznix

Zielone Świątki 1303 były z pewnością najważniejszym dniem w życiu przynajmniej dwóch osób. Pierwszą z nich był biskup Henryk z Wierzbnej [także Henryk z Wierzbna], najmłodszy z trzech synów kasztelana ryczyńskiego i wrocławskiego Jana "Johannesa de Werbno", głównego doradcy Henryka III Białego, drugą młodziutka, bo niespełna piętnastoletnia Ryksa Piastówna (ur. 1 września 1288), jedyne dziecko zamordowanego w 1296 r. króla Polski Przemysła II, którą Henryk koronował na królową Czech i Polski w kościele św. Wita w Pradze. Henryk musiał uważać zaszczyt jaki przypadł mu w udziale 26 maja Roku Pańskiego 1303 za najwyższe wyróżnienie i wymarzony początek swej kariery biskupiej. Z pewnością takie właśnie myśli przychodziły mu do głowy, gdy nakładał królewską koronę na skronie Ryksy, która tuż przed koronacją została drugą żoną króla Czech i Polski Wacława II (1271-1305), przyjmując imię Elżbieta, czeskie " Alžběta".  Jako protegowany Wacława II, dzięki któremu został w

Henryków fanka spędza każdą wolną chwilę w towarzystwie Henryków. W maju dzieli swój czas pomiędzy tych władających księstwami Dolnego Śląska, a tych pochodzących z Andegawenii, Normandii i Anglii. I tak, podążając śladami tych pierwszych, napisała  słów kilka o Henryku I Jaworskim , a obecnie składa częste wizyty na dworze Henryka III Głogowskiego, po którym oprowadza ją sam profesor Tomasz Jurek. Od niego zdążyła dowiedzieć się jak musiało wyglądać dzieciństwo Henryka i jak książę znalazł się "w orbicie wpływów Henryka Probusa", swego kuzyna, jak zawierał sojusz z innym kuzynem, przyszłym królem Polski, Przemysłem II, i jak walczył z jeszcze innym, słynącym z problemów z nadwagą. Oczywiście to dopiero początek jej wizyt. Na dworze stryja Henryka, księcia wrocławskiego  Henryka III Białego , bywa równie częstym gościem, podejmowanym przez samego dr Andrzeja Jureczkę, który wprowadza ją między innymi w tajniki funkcjonowania kancelarii książęcej czy jego zasługi w procesie

Pozostaje jednym z zapomnianych książąt piastowskich. Zawsze w cieniu sławnego ojca Bolka I Surowego i niesławnego dziada Bolesława II Rogatki, nie wspominając o otaczanym nimbem świętości pradziadku i imienniku, Henryku II Pobożnym, a to przecież on, Henryk I Jaworski pozostawił po sobie najtrwalsze dziedzictwo, bezcenny skarb, którego nie znajdziemy dziś nigdzie indziej na świecie. Mowa tu oczywiście o malowidłach przedstawiających sceny z życia Sir Lancelota z Jeziora, rycerza króla Artura, zachowanych w henrykowej wieży w Siedlęcinie obok Jeleniej Góry. Kim był człowiek, który zlecił ich wykonanie, śląski wielbiciel i krzewiciel legend arturiańskich? Co wiemy o jednym z najwybitniejszych Piastów śląskich? Domniemana płyta nagrobna Henryka i jego żony Agnieszki, ratusz w Lwówku Śląskim (zdjęcie: Ludwig Schneider via Wikipedia) Henryk przyszedł na świat jako młodszy z synów Bolka I zwanego Surowym i Beatrycze, córki Ottona V Długiego, margrabiego branderburskiego. Ojciec