Średniowiecznix

Pozostaję jeszcze przez chwilę z Henrym V pod Azincourt, gdzie zadziwiająco niewiele zmieniło się od czasu bitwy , czyli od 25 października 1415 r. Tak twierdzi w nocie historycznej do swej powieści Pieśń Łuków. Azincourt Pan Bernard Cornwell, a słynie on z wnikiliwych badań- żeby nie użyć słowa "researchu"- nad materiałem historycznym do swych książek. W trakcie pracy nad Azincourt odwiedził on miejsce bitwy- lasy opasujące pole nieco się "skurczyły", a nieduży zamek, od którego nazwę wzięła samo starcie dawno temu zniknął, za to w samej wiosce można zobaczyć pomnik i zwiedzić nieduże, ale za to świetnie wyposażone muzeum. W pobliskim Maisoncelles- miejscu, gdzie miejscowi w czasie trwania bitwy zrabowali bagaż Henry'ego V pozostawiony na tyłach walczącej armii- turyści mogą zapoznać się ze szczegółową mapą bitwy. Ale wszystko to wiedzą Ci z naszych czytelników, którzy powieść czytali i nie pominęli końcowej Noty historycznej . Tym zaś, którzy jeszcze nie mie

Hymn Agincourt, zwany też Agincourt Carol lub Agincourt Song*, powstał wkrótce po bitwie dla upamiętnienia wielkiego zwycięstwa Henry'ego V nad Francuzami, czyli jeszcze w pierwszej połowie XV w. Oryginalny manuscript zawierający zarówno tekst jak i zapis nutowy można zobaczyć w bibliotece Bodleian w Oxfordzie.                                             Fotografia: Wikipedia Oto tekst pieśni: Deo gratias Anglia redde pro victoria! Owre Kynge went forth to Normandy With grace and myght of chyvalry Ther God for hym wrought mervelusly; Wherefore Englonde may call and cry Chorus Deo gratias: Deo gratias Anglia redde pro victoria. He sette sege, forsothe to say, To Harflu towne with ryal aray; That toune he wan and made afray That Fraunce shal rewe tyl domesday. Chorus Then went hym forth, owre kyng comely, In Agincourt feld he faught manly; Throw grace of God most marvelsuly, He had both feld and victory. Chorus Ther lordys, erles and barone Were

Dziś przypada 599 rocznica zwycięstwa Anglików nad Francuzami w bitwie pod Azincourt, która, obok bitwy pod Crecy (1346) i Poitiers (1356), była największym lądowym zwycięstwem Anglii w czasie Wojny Stuletniej (1337-1453). W dniu św. Kryspina i Kryspiniana 1415 r. zdziesiątkowana głodem i chorobami armia angielska pokonała przeważające siły francuskie, które zastapiły jej drogę pomiędzy wioskami Azincourt i Tramecourt. Nie byłoby to możliwe gdyby na jej czele nie stał charyzmatyczny przywódca, świetny strateg, król Henry V. Kampania wojenna podczas której doszło do bitwy rozpoczęła się w kwietniu 1415 r. kiedy to Henry V wypowiedział wojnę królowi Francji Charles'owi VI*. 10 sierpnia Anglicy w sile 12,000 zbrojnych wylądowali w pobliżu Harfleur, na północ od ujścia Sekwany. Założeniem króla było zdobycie portu i uczynienie z niego bazy wojskowej, z ktorej prowadzone byłyby wszystkie operacje wojskowe przeciwko Francuzom, co zostało osiągnięte 22 września. Samo oblężenie (ro

B ył pierwszym na ziemiach polskich księciem o tym imieniu. Przyszedł na świat zamieszkały głównie przez Bolesławów, Władysławów, Mieszków i Kazimierzy, jako syn Bolesława, wnuk Władysława i prawnuk Kazimierza. Mam tu na myśli jego przodków po mieczu, oczywiście. Po kądzieli był wnukiem Henryka, hrabiego Bergu. To właśnie na cześć tego mało znanego dziadka, prawdopodobnie zgodnie z życzeniem swej matki Salome, otrzymał na chrzcie imię Henryk [niem. Heinrich]. Czy imię to uczyniło go ulubieńcem matki? Czy kiedy wymawiała je, zwracając się do niego, napływały wspomnienia ojczystej ziemi? Możemy tylko zgadywać. Jak zresztą w wielu kwestiach dotyczących przedostatniego z synów Bolesława Krzywoustego. Henryk - nasz książę-krzyżowiec - pozostaje jednym z najbardziej „niedostępnych” Piastów. Jego życie i przedwczesna śmierć - w 1166 roku mógł liczyć najwyżej trzydzieści sześć lat*- są owiane tajemnicą. Zginął w czasie krucjaty przeciwko pogańskim Prusom, na czele której stanął starszy brat H