Średniowiecznix

Henryk III Biały pozostaje jednym z zapomnianych książąt piastowskich. Zawsze w cieniu ojca, wielkiego przegranego spod Legnicy, Henryka II Pobożnego , i syna, Henryka IV Probusa, a przecież zupełnie nie powinno tak być. I nie tylko ze względu na jakże ciekawą biografię księcia, ale przede wszystkim ze względu na jego znamienity rodowód. To właśnie w Henryku III Białym (jak również w jego braciach), zbiegły się linie wielkich książąt, królów i wojowników sięgających nie tylko - co oczywiste - Bolesława Krzywoustego , ale także cesarskiego dworu Fryderyka Barbarossy , jak również Ziemi Świętej, w tym Królestwa Jerozolimskiego i Księstwa Antiochii. Agnes von Waiblingen, córka cesarza Henryka IV, prapraprababka Henryka III Białego, babka między innymi Bolesława Wysokiego i Fryderyka Barbarossy, drzewo genealogiczne rodu Babenbergów, XV w. Henryk był trzecim pod względem starszeństwa synem księcia wrocławskiego Henryka II Pobożnego (1197-1241) i Anny (ok.1201-1265), księżnic

1 grudnia przypadła 879 rocznica śmierci Henry'ego I, króla Anglii (1100-1135). Henry zmarł po 35 latach panowania, owiany sławą wybitnego choć czasem bezwzględnego władcy. Niestety jego śmierć pogrążyła królestwo na dziewiętnaście długich lat w wojnie domowej. Po 35-letnim okresie dobrobytu, prawnych i administracyjnych reform, które zapewniły poddanym króla pokój, anarchia, która zapanowała zarówno w Anglii jak i w jego kontynentalnych posiadłościach, kazała kronikarzom odnotować, iż był to czas, gdy "Chrystus i jego święci zasnęli" nad Anglią.                          XIII-wieczna podobizna Henry'ego I (źródło: Wikipedia) Henry zmarł w  Lyons-la-Forêt,  w jednej ze swych rezydencji w Normandii, w której często zatrzymywał się na czas polowań. Jak donosił Henry of Huntingdon: Król chojnie częstował się minogami, w których gustował, a które nigdy mu nie służyły. Medyk królewski radził wstrzemięźliwość, ale władca ani myślał stosować się do życzliwych za

25 listopada 1120 roku był bez wątpienia najgorszym dniem w życiu Henryka I, króla Anglii, najmłodszego syna Wilhelma Zdobywcy. Owego listopadowego dnia król nie tylko stracił troje dzieci, w tym Wilhelma [Adelina], swego następcę, ale rozwiały się wszystkie jego dynastyczne plany i ambicje. Henryk I przeszedł do historii jako wybitny administrator i bezwzględny polityk, a także - pośród władców Anglii - jako ojciec prawdopodobnie największej liczby dzieci z nieprawego łoża - niektóre źródła utrzymują, iż miał ich ponad 20. Jeśli chodzi o prawowitych potomków króla, ze swojego pierwszego małżeństwa z Edytą/Matyldą miał dwoje dzieci, córkę Matyldę (ur. 1102) i syna Wilhelma (ur.1103), z drugiego zaś związku, z Adelizą z Louvain, nie doczekał się potomków. W listopadzie 1120 r. Henryk wraz ze swoją świtą i dziećmi wybierał się do Anglii po czterech latach nieobecności spowodowanej wojną o sukcesję w Normandii*. Powracał triumfując po spektakularnym zwycięstwie nad Francuzami w b

Dziś obchodzimy imieniny Salomei na pamiatkę Błogosławionej Salomei, córki Leszka Białego (1184/1185-1227) i Grzymisławy. Jej brat Bolesław Wstydliwy (1226-1279) ufundował klasztor św. Klary w Zawichoście "dla pomnożenia chwały  Bożej i zabezpieczenia córek panów i szlachty, słabych i ubogich albo  gardzących małżeństwem, a nadto dla spełnienia próśb jego siostry, Salomei,  niegdyś królowej Halicza" (Długosz, Roczniki ). Nie ją jednak pragnę wspominać, lecz jej immienniczkę, rówieśniczkę i krewną, inną księżniczkę piastowską, córkę Władysława Odonica*, która w 1249 r. została przez swego brata Przemysła I wydana za mąż za jednego z młodszych synów Henryka II Pobożnego, Konrada (ur. ok. 1228). Ten ostatni zawiązał sojusz z książętami wielkopolskimi, Przemysłem i Bolesławem [Pobożnym] przeciwko swemu starszemu bratu, Bolesławowi Rogatce. W  pierwotnym zamyśle przeznaczony do stanu duchownego - jego kariera zapowiadała się obiecująco: w 1248 r., po studiach w Paryżu, subdiakona

11 listopada 1293 roku okazał się pechowym dniem dla najstarszego wnuka Henryka II Pobożnego, jego imiennika, księcia wrocławskiego Henryka V, zwanego Brzuchatym  (1290-1296) . W tym dniu został on porwany z rozkazu swego brata stryjecznego, jednego z młodszych wnuków Pobożnego - Henryka III, księcia głogowskiego  (1273-1309) . Wydaje się, że p ośród potomków Pobożnego tradycją rodzinną stało się wzajemne porywanie się w celu wymuszenia na przeciwniku ustępstw natury politycznej*. I nie było tu miejsca na sentymenty. Nie pomagała też pamięć świętej babki i prababki, Jadwigi, kanonizowanej w 1267 roku, czyli za życia bohaterów tego tekstu**. Henryka Brzuchatego i Henryka Głogowskiego łączyło bardzo bliskie pokrewieństwo. Ich ojcowie byli braćmi. Henryk Brzuchaty był synem Bolesława II Rogatki (ur. w latach 1220-1225), najstarszego syna Henryka Pobożnego.  Henryk Głogowski był synem młodszego brata Bolesława Rogatki, Konrada (ur. ok. 1228), który w pierwotnym zamyśle został

Wczoraj minęło 854 lat od ślubu  Henry'ego Młodego Króla i francuskiej księżniczki, Marguerite , który odbył się w Neuborg, w Normandii, 2 listopada 1160. Małżeństwo, jak większość królewskich i arystokratycznych związków w tamtych czasach, miało charakter polityczny i zostało zaaranżowane dwa lata wcześniej przez Thomasa Becketa, późniejszego męczennika i świętego*. W samej ceremonii nie byłoby nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że pan młody miał pięć, a panna młoda dwa latka, i jak ujął to kronikarz Roger of Howden, byli zaledwie "małymi dziećmi płaczącymi w swych kołyskach". Rzecz szokująca, nawet dla XII-wiecznego umysłu, oswojonego z młodym wiekiem wstępujących w związki małżeńskie dziewcząt i chłopców z królewskich i arystokratycznych rodów. Dlaczego Henry'emy II tak spieszno było do przeprowadzenia tego ślubu? Według małżeńskeigo kontraku, Marguerite wnosiła swemu mężowi w posagu Vexin- ważny strategicznie graniczny region pomiędzy Francją a Normandią, który

Dziś obchodzimy 835 rocznicę koronacji Phillippe'a Auguste [Filipa Augusta] na króla Francji w katedrze w Reims, tradycyjnym miejscu koronacji królów Francji. Korzystając z okazji, pragnę wspomnieć parę słów o Henrym Młodym Królu, który tego dnia w czasie uroczystości reprezentował swego ojca, Henry'ego II, króla Anglii oraz cały ród Anjou [Andegaweński]. Towarzyszyli mu młodsi bracia  Richard  i  Geoffrey * Jak odnotował w swej kronice Roger of Howden:  Król Anglii Henry- syn, w procesji z komnaty do katedry, niósł przed Philippem złotą koronę, którą ten ostatni został ukoronowany...   Następnie, w czasie samej ceremonii, stał tuż za nim, podtrzymując cieżką koronę nad głową swego czternastoletniego szwagra**. Na  moim blogu  poświęconym Henry'emu dowiecie się więcej o samej ceremonii, jej uczestnikach oraz o wspaniałym turnieju zorganizowanym w Lagny-sur-Marne z okazji koronacji, podczas którego Młody Król ze swym orszakiem przyćmił wszystkich. Wystarczy kliknąć  tutaj