Średniowiecznix

Dzisiaj prezentujemy drugą cześć wywiadu z historyk Jolantą Szczepańską, która odpowiada na nasze pytania związane z osobą księcia wrocławskiego i krakowskiego Henryka IV Probusa. Część I wywiadu  tutaj . Henryk zasłynął nie tylko jako zdolny polityk, ale również jako minnesinger.… Przechowywany dziś w Heidelbergu czternastowieczny Kodeks Manesse zawiera utwory najprzedniejszych minnesingerów ówczesnej Europy. Dzieło opatrzone jest przepięknymi miniaturami, przedstawiającymi minnesingerów. Pośród nich odnajdujemy Henryka IV Probusa, jadącego na koniu, przykrytym kropieżem z wizerunkami orła śląskiego i literami układającymi się w słowa Amor amori. Książę wyciąga dłoń do jednej z dam, zasiadających na trybunach, by odebrać od niej wieniec. Zieleń sukni damy i kropieża Henryka symbolizuje w języku minnesingerów miłość. Następna strona księgi zawiera dwa utwory o tematyce miłosnej, ułożone w języku średniowysokoniemieckim, których autorstwo przypisywane jest Henrykowi. Nie mamy

"Boże, gdybym mógł żyć wiecznie..." [Ach Got wan solt ich iemer leben] wzdychał książę wrocławski i krakowski Henryk IV Probus (ur. 1157/58) w jednej ze swych pieśni. Jak wiemy zmarł przedwcześnie 23 czerwca 1290 roku. Wczoraj obchodziliśmy 726 rocznicę jego śmierci. Po dziś dzień jego życie osobiste, motywy i metody działania, dorobek i kariera, a nade wszystko stopień „zgermanizowania” budzą kontrowersje. Jednak, mimo iż pozostaje jedną z najbarwniejszych postaci polskiego średniowiecza, nie doczekał się dotąd – nad czym ubolewa we wstępie do jednego ze swych artykułów Tomasz Jurek - sumiennego biografa. Mamy nadzieję, że wkrótce to się zmieni, bowiem zadania podsumowania dotychczasowych badań i popularyzacji osoby księcia podjęła się Jolanta Szczepańska - historyk, przewodnik miejski i pilot wycieczek po Wrocławiu, autorka licznych publikacji oraz bloga o Dolnym Śląsku i Wrocławiu w średniowieczu . Pani Jolanta przyjęła nasze zaproszenie i w dniu śmierci księcia zgodziła

1 czerwca 1134 Henryk I (1068-1135), król Anglii, świętował narodziny drugiego wnuka, Gotfryda, przyszłego hrabiego Nantes. Matka chłopca Cesarzowa Matylda [Empress Matilda]* nie świętowała, walczyła bowiem o życie po wyjątkowo trudnym porodzie. W tym czasie była jedyną prawowitą dziedziczką tronów Anglii i Normandii i jej ciężki stan musiał niepokoić Henryka, który zasłynął nie tylko jako zdolny (choć często bezwzględny) władca, ale także jako ojciec najliczniejszej w historii angielskich rodzin królewskich gromadki dzieci z nieprawego łoża (miał ich mieć ponoć ponad 20). To ostatnie nie stanowiło dlań najmniejszej pociechy, a to z braku potomstwa z łoża prawego. Po katastrofie Białego Statku, który zatonął 25 listopada 1120 r, zabierając ze sobą na dno jedynego prawowotego męskiego potomka króla, pozostawała już tylko córka. Oczywiście był jeszcze jego starszy wnuczek i imiennik, którego świat miał poznać jako Henryka II Plantageneta, ale w owym czasie liczył zaledwie 14 miesięcy i c