Średniowiecznix

26 lutego 1361 w Norymberdze przyszedł na świat wnuk Henryka II Świdnickiego (zm. 1343/45), długo oczekiwany syn i następca cesarza Karola IV Luksemburskiego (1316-1378) i  naszej Anny Świdnickiej (1339-1362), Wacław [późniejszy król Wacław IV]. Polecam pierwszą część mojego posta o Annie Świdnickiej tutaj oraz krótki artykuł jej poświęcony pod tym adresem . A oto inne rocznice i wydarzenia związane z Henrykami, które miały miejsce w miesiącu lutym na przestrzeni wieków: 1 lutego 1248: zmarł książę Brabancji Hendrik II (ur. 1207), przedstawiciel dynastii z Louvain, zięć Filipa Szwabskiego (1177-1208), syna cesarza Fryderyka I Barbarossy (1122-1190). Hendrik miał dwóch synów o tym imieniu: z pierwszego małżeństwa z Marią, córką Filipa, swego następcę Hendrika III (1225/1235-1261), z drugiego małżeństwa z Zofią z Turyngii, Hendrika I Dziecię (1244-1308), pierwszego langrafa Hesji i założyciela dynastii heskiej. Młody Wacław [IV] wnuk Henryka II Świdnickiego przedstawiony wra

Henryk II Świdnicki miał ze swą żoną Katarzyną* jedno jedyne dziecko, córkę Annę (ur. 1339). Gdyby dane mu było dożyć 9 lutego 1354 byłby z niej z pewnością dumny: tego dnia właśnie Anna została koronowana na królową Niemiec w Akwizgranie. Niestety ojciec Anny zmarł w latach 1343-1345, co oznacza, że sama Anna mogła mieć w tym czasie najwyżej sześć lat. Henryk jako młodszy z synów Bernarda Świdnickiego i Kunegundy , córki Władysława Łokietka, nie odegrał ważnej roli w sprawowaniu współrządów nad księstwem i całe swe życie pozostawał w cieniu starszego brata Bolka II Małego, który po jego śmierci został opiekunem prawnym małej Anny.                       Popiersie Anny w Katedrze Św. Wita w Pradze, (foto:  oficjalna strona ) R odowód dziewczynki przedstawiał się imponująco. Wspomniałam już o przodkach Henryka ze strony matki, ze strony ojca - Bernarda Świdnickiego - jego drzewo genealogiczne też przedstawia się imponująco: pradziadkiem był sam Henryk Pobożny, prababką Anna Prze

Dziś krótka notka ku pamięci niezwykłej kobiety, cesarzowej Matyldy, która przyszła na świat 7 lutego 1102 r. jako wnuczka Wilhelma Zdobywcy, córka króla Anglii i księcia Normandii  Henryka I oraz Edith/Matildy Szkockiej. Przyszło jej żyć w niesprzyjających kobiecie czasach, zwłaszcza kobiecie takiej jak ona: nieugiętej i niezłomnej. Wyznaczona jako następca swego ojca po śmierci młodszego brata Williama, który zginął 25 listopada 1120  w katastrofie Białego Statku , Matylda musiała walczyć o swe dziedzictwo. Po śmierci Henryka I bowiem, w grudniu 1135 r., zostało jej ono odebrane przez kuzyna, Stefana z Blois.  Anglo-normańscy baronowie pomimo, iż jeszcze za życia ojca Matyldy trzykrotnie ślubowali jej wierność i złożyli hołd lenny, nie dotrzymali słowa i okrzyknęli Stefana swym królem, co doprowadziło w rezultacie do wybuchu wojny domowej. Wojna ta pustoszyć miała Anglię (i jej posiadłości kontynentalne) przez 19 długich lat. Matylda bowiem, nieodrodna córka swego ojca, ani my

"Na stępnie 30 stycznia [1018 r.] na rozkaz cesarza i usilne prośby księcia Bolesława biskupi Gero i Arnulf, oraz grafowie Herman i Teodoryk, jak również komornik cesarski Fryderyk, zaprzysięgli pokój w grodzie zwanym Budziszyn. Był to pokój nie jaki być powinien, lecz jaki dało się wówczas zawrzeć" (Thietmar). Kilka dni temu obchodziliśmy rocznicę zawarcia pokoju w Budziszynie. Cesarz Heinrich II Święty (973-1024) musiał wspominać ów dzień z goryczą, tym bardziej że nie na "usilne prośby" naszego księcia Bolesława [Chrobrego] ów pokój został zawarty... Ale o tym opowie już nasz gość, Pan Sławomir Czekaj, którego mamy zaszczyt powitać dziś w naszych skromnych progach. Dzisiaj (30 stycznia) mija kolejna rocznica pokoju w Budziszynie. Pokój zawarli w roku 1018 między sobą cesarz niemiecki Henryk II zwany również Świętym (do dziś mimo licznych lustracji świętych pozostaje razem z swą żoną w kanonie świętych K.K. ) i Bolesławem Chrobrym. Tyle wiedzą ci którzy coś