Średniowiecznix

Ze względów, o których nie będę tutaj wspominać, rok 2017 był z pewnością najtrudniejszym rokiem w moim życiu. Choć miały miejsce również naprawdę miłe chwile. Jednak żeby o nich opowiedzieć muszę cofnąć się w czasie do ostatnich miesięcy roku 2016, które spędziłam w orszaku najpotężniejszego pana królestwa czeskiego doby panowania ostatnich Przemyślidów, pierwszych Luksemburgów - Henryka z Lipy, tłumacząc na język polski fragmenty kronik i teksty źródłowe mu poświęcone. Bliżej zapoznałam się również z jego ukochaną Ryksą Elżbietą i najlepszym druhem, Janem z Vartemberka.  Na efekty mej (przeważnie) wieczornej "dłubaniny" przyszło mi poczekać do pierwszych dni lipca 2017 r., kiedy to ukazała się długo oczekiwana trzecia część piastowskiego cyklu autorstwa królowej polskiej prozy historycznej p. Elżbiety Cherezińskiej -  Płomienna Korona .  Nie muszę chyba tłumaczyć jak bardzo ciekawa byłam bohaterów, w których kreowanie wniosłam swój skromny wkład (jak również tych,

Kiedy Henryk  (ur. 1155), najstarszy syn i dziedzic króla Anglii Henryka II Plantageneta, od dnia swej koronacji zwany Młodym Królem (dla odróżnienia go od ojca, nadal w tym czasie panującego), umierał w piękny czerwcowy dzień Roku Pańskiego 1183 w zapomnianym przez Boga i ludzi miasteczku Martel na południu Francji, nie mógł przypuszczać, że jego sława pośmiertnie dotrze i do Polski. Tymczasem dzielimy się z Wami bardzo dobrymi wieściami z jego królewskiego dworu. W zeszłym roku wspominaliśmy o nowej biografii króla pióra prof. Matthew Stricklanda (University of Glasgow), dziś dzielimy się radością ze świeżutkiej pracy magisterskiej rodem z Uniwersytetu Warszawskiego, której tekst mamy właśnie przed sobą. Za zgodą autorki, p. Katarzyny Ścierańskiej (naszej koleżanki spod znaku pierwszych Plantagenetów), zamieszczamy tutaj, na blogu, streszczenie wspomnianej pracy. De morte et sepultura Henrici regis iunioris. Proklamacja świętości króla w XII-wiecznej monarchii Plantagenetów

„ Ten to odważny rycerz miał w zwyczaju czynów niewielkich tylko rzadko dokonywać. Tak wzrosła w ziemiach naszych wielka sława jego. Kto był to, czy chcecie wiedzieć? Był to dzielny młody człowiek, z krwi szlachetnej narodzony, szczodry, odważny i w czynach i dysputach wnikliwy. Wszystko co ze czcią się wiązało, do tego on zmierzał. Za to mu, Chryste, w pokoju miejsce racz dać, ażeby wiecznego żywota dostąpił, bo śmierć nagła żywot ziemski mu odebrała.” (Kronika zbraslavska, przekład z języka czeskiego: własny) 5 stycznia 1316 roku, Henryk z Lipy, o którym wspominaliśmy już tutaj wielokrotnie, stracił krewnego, sojusznika i najlepszego przyjaciela. W czasie oblegania biskupiego miasta Kostelca nad Orlicí Jan z Vartemberka został ranny i zmarł na skutek odniesionych obrażeń. Jak pamiętamy Jan stanął na czele powstania ugrupowania szlachty popierającej Henryka z Lipy, gdy ten ostatni został zatrzymany w Pradze a potem uwięziony na zamku Týřov z rozkazu króla Jana Luksemburskieg